بازسازی دیوانی داریوش

کوروش پس از چیرگی بر لیدیه و کاپادوکیه، برای نخستین بار رسم تقسیم  کردن مملکت را به شهر های مختلف پایه گذاشت.سپس داریوش دو شهر اسکودارا و لیبی را  به این مجموعه اضافه نمود.

بنا به گفته هردوت داریوش سراسر متصرفات امپراتوری ایران را به بیست و  یا بیست شش ایالت که یونانی ها آنها را ساتراپی می گویند تقسیم کرد،ولی خود داریوش  در کتیبه نقش رستم  تعداد این ها ایالت ها را سی ذکر می کند.

تفاوت عمده ساختار شهر های کوروش با داریوش در طرز اداره کردن آنها  بود.

کوروش برای اطمینان از وفاداری شهر ها؛ حکومت آنها را یه سرداران و  نزدیکان خود نظیر گوبریاس و ویشتاسب می داد؛ اما ساختار محلی حکومت را دست نزده  باقی می گذاشت و پرداخت مالیات، جاری کردن قوانین و اداره داخلی هر شهر را به  مقامات محلی و با استفاده از مقررات محلی واگذار می کرد.

شاهنشاهی متمرکز داریوش اما نمی توانست بر کارآمدی یا کمبود قوانین  محلی تکیه کند، هر چند این به آن معنی نیست که داریوش به هر خال ساختار خرد منطفه  را حفظ نکرد.در اصلاحات دیوانی، داریوش به هر یک از این قسمت ها یک نفر والی می  فرستاد که یونانی ها او را ساتراپ و ایرانی ها او را «خشترپاوان» نام داده اند که  امروزه به آن شهردار می گوییم.

ایجاد راه سراسری

داریوش به منظور توسعه بازرگانی و ایجاد ارتباط بین ایالات  و  نیز تامین هدف های راهبردی و سریع تر شدن لشگر کشی، راه های فراوانی در کشور ایحاد  نمود که مهمترین آنها راه شاهی بود.این راه که از سارد پایتخت لیدی سابق شروع می شد  و به شوشتر می رسید،بنا به گفته هردوت طول آن بیش از 2400 کیلومتر بود و شامل 111 ایستگاه و منزل بود که این منازل به اسب های تندرو مجهز بودندکه چاپار ها احکان و  فرامین را چه در زمان لشگر کشی و چه در زمان صلح به سرعت منتقل می کردند، این  چاپارها و حرکت آن ها را توسط اسب های تازه نفس در زبان پارسی قدیم آنگارایون می  گفتند.

به گفته ی مورخان قدیم نود روز طول می کشید تا کاروانی این جاده را از  ابتدا تا انتها بپیماید، در صورتی که پیک های شاهی این راه را در یک هفته می  پیمودند.

ایجاد کانال سوئز

وقتی داریوش در هند بود مشاهده کرد که بازرگانی مصر و شامات با هند از  راه خشکی مشکل است و حمل و نقل گران تمام می‌شود این بود که امر کرد، که کانالی که  امروزه به نام کانال سوئز معروف است و نخستین بار در سال ۶۰۹ پیش از میلاد ایجاد  شده و در زمان داریوش پر شده بود، را پاک کرده و سیر کشتی‌ها را دراین  آبراهه،استوار  نمودند. گویا داریوش در سر راه خود به مصر این آبراه پایان  نیافته را دیده بود و درباره آن از مردم پرسشهایی کرده بود. در سنگ نوشته‌هایی که  به دبیره هیروگلیف مصری به یادبود ساختن این آبراه، در دست است، نشان‌هایی به این  پرسش‌ها هست .سه سنگ‌نوشته از داریوش در آبراه سوئز شناسایی شده که فراوان ‌ترین و  با ارزش ‌ترین آنها ۱۲ رَج دارد و دربردارنده ستایش اهورامزدا و شناساندن داریوش و  دستور حفر ترعه سوئز. دو سنگنبشته دیگر کوچک‌ترند و دربردارنده شناساندن داریوش  هستند.

ساو گیری

دستگاه ساو پیش از داریوش صورت خوشی نداشت و کارگزاران دولتی به خواست  خود از مردم ساو میگرفتند.(بر پایه گفته کهن‌نگاران یونانی)ولی داریوش ساو ‌هر یک  از استان های پیرو را به ساو نقدی و کالایی بخش کرد و به فراخور آن بخش ساو ‌می  گرفت.

برپاداشتن سپاه جاویدان

برای اینکه نیروی سپاهی به اندازه شایستگی و با شتاب به جاهای نیازمند  برسد، داریوش لشکری سر و سامان داده بود که شناخته به لشکر جاویدان بود، زیرا  هیچگاه از شمار آنها نمی‌کاست و بی‌درنگ جاهای تُهی  را پر می‌کرد. شمارش این  لشکر ده هزار تن بود، در این میان اگر سربازی کشته می شد به تندی این تن جایگزین می  شد و همیشه این شمارگان ‌ده هزار تن بود.

یگان های سنجش در زمان داریوش

از آنجا که داریوش می کوشید تا بازرگانی ایران بر بازرگانی درست بنا  گذاشته شود کوشید تا به جای پیمانه ها و گرانسنگی های بومی ، در سراسر گستره پهناور  شاهنشاهی هخامنشی پیمانه ها و اوزان تازه ای را پایه گذازی کند.همین جاست که  ویرایشات داریوش، از زمینه دادها فراتر می رود و زندگی روزمزه مردم را فرا می  گیرد.کمتر پادشاهی در زمان باستان و سده ها پیش به ارزش بازرگانی‌در پایه گذاری  سرزمینی توانا و یکپارچه به مانند داریوش بزرگ پی برده باشد.

داریوش برای نخسین بار به زدن استیر های(سکه) زر و سیم با ارزش های  یکسان و مهر ویژه به خود کرد.او برای هماهنگ نمودن سنگ ها، گرانسنگی نوینی به نام  کرشه یا کار شاه و پیمانه تازه ای به نام پیمانه شاه بر پا نمود.این یکتا ها در  سراسر گستره ی شاهنشاهی پهناور هخامنشی بهره‌گیری می شد.

کوچک ترین سنگه ، هلور یا حبه بود. ده هلور برابر یک چارک می شد، چهار  چارک یک شکل و هر ده شکل برابر یک کرشه بود.

استیر های داریوش از زَر ناب بوده و داریک(ازریشه زرین یا زریک) نام  داشت.

آرامگاه

آرامگاه او در دل کوه رحمت در جایی به نام نقش رستم در مرودشت فارس (نزدیک شیراز) است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: